Σουκάρνο, Αχμέντ

Ινδονήσιος πολιτικός (Σουραμπάγια, Ιάβα 1901 - Τζακάρτα 1970). Το όνομά του είναι στενότατα συνδεμένο με την πρόσφατη ιστορία της Ινδονησίας, που της πρόσφερε την ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία. Υπήρξε πρόεδρος του Εθνικού Ινδονησιακού κόμματος το 1926-1927, οπότε τον συνέλαβαν οι ολλανδικές αρχές και τον φυλάκισαν. Το 1934 εξορίστηκε. Με το τέλος του B’ Παγκόσμιου πόλεμου κήρυξε την ανεξαρτησία της Ινδονησίας, η οποία αναγνωρίστηκε το 1949 και έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τήρησε μια ουδέτερη και δημοκρατική πολιτική και αναγνωρίστηκε παγκόσμια σαν ένας από τους αξιολογότερους ηγέτες του τρίτου κόσμου. Η περίπλοκη εσωτερική κατάσταση της χώρας ανάγκασε τον Σ. να ιδρύσει τη «Συμβουλευτική Βουλή του Λαού», σαν ανώτερο κυβερνητικό όργανο. Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Σ. αντέδρασαν βίαια, ιδιαίτερα οι στρατιωτικοί, όταν είδαν πως ο Σ. ασκούσε μια φιλοκινεζική πολιτική και στηριζόταν, κατά κύριο λόγο, στο Κομμουνιστικό κόμμα. Η αντίδραση των στρατιωτικών δεν άργησε να εκδηλωθεί και το 1965 επιχείρησαν πραξικόπημα. Ο Σ. παρέμεινε τυπικά πρόεδρος έως το 1968 οπότε όλες οι εξουσίες πέρασαν στον αρχιπραξιματία Σουάρτο, ο οποίος εκτέλεσε περισσότερο από ένα εκατομμύριο πολιτικούς αντιπάλους του, ιδιαίτερα κομμουνιστές.